Met de stoomtrein

Het is woensdagmorgen 26 mei. We zijn op United Campground in Durango, Colorado en gaan straks verder.We hebben maandag New Mexico achter ons gelaten en teruggekeerd in ‘colorful’ Colorado. Het was van Santa Fe naar Durango weer een spectaculaire rit (ca. 360 km) in een afwisselend landschap.

Gisteren zijn we met de trein geweest. Na met de jarige Annerieke geskypt te hebben en vlakbij het station een beker echte Starbucks koffie te hebben gedronken, vertrokken we om 9 uur met de meer dan honderd jaar oude stoomtrein van Durango naar Silverton. Dat ligt op 3000 meter hoogte en om daar te komen moet de trein flink klimmen. De trein gaat tweemaal per dag heen en terug. Het is een rit van drieënhalf uur over een afstand van 45 mijl door de bergen langs de Animasrivier. Wij hadden gekozen voor een van de open rijtuigen (de goedkoopste plaatsen, toch nog 80 dollar per persoon) en ons daar met vier lagen kleren stevig op gekleed. Gelukkig was de koude noordenwind van gisteren verdwenen en was het heerlijk weer. Woorden zijn verder overbodig, de beelden spreken voor zich.

We hadden overigens van tevoren allerlei waarschuwingen gehad vanwege het roet dat de trein uitstoot: trek vooral donkere kleren aan, want lichte kleren worden roetzwart; je moet na afloop je haar twee keer wassen e.d. Maar dat viel allemaal erg mee. Het was een prachtige rit, maar tegen het eind van de drieënhalf uur had ik het wel gehad en zakte ik langzaam weg.

In Silverton – een oud mijnstadje waar de laatste goud- en zilvermijnen in 1991 dicht gingen, maar waar een Canadese maatschappij inmiddels weer brood ziet in het exploiteren van de edele metalen in de grond - hadden we tweeënhalf uur de tijd om te eten en te shoppen. Dat lukte allebei goed. In het restaurant van het Grand Imperial Hotel (van 1882) werden we begeleid door een pianiste op een honkie-tonk-piano die ‘What shall we do with a drunken sailor?’ speelde.

De terugrit deden we met de bus. Die nam de magnifieke San Juan Skyway ofwel de One million dollar way door de bergen: die heet niet zo omdat de aanleg zoveel gekost heeft, maar omdat er zoveel zilverhoudend gesteente bij de wegaanleg gebruikt is.

Over een uur, na het ontbijt, gaan we naar Mesa Verde National Park en aan het eind van dag overnachten we in Goosenecks State Park.

En verder
.... zijn we (Ad en Ineke) verdrietig, omdat we zojuist het bericht kregen dat onze lieve vriendin-sinds-veertig-jaar Sisca Bakker is gestorven. Ze was al lang ziek en voor ons vertrek hebben we afscheid van haar genomen. Wim schreef in zijn mail vanmorgen: 'Ze is verlost'. Dat is zo en dat troost ons. Straks onderweg zullen we het Johnny Cash laten zingen: Death, were is thy sting? Grave, where is thy victory? En daarna over de ontmoeting met zijn Redeemer. Daar is Sisca nu ook. We bidden dat die zekerheid ook Wim kracht zal geven.